چطور شركت های دانش بنیان با مشاركت گروهی موفق تر عمل می كنند؟
رهبری اشتراکی راز موفقیت تیم های دانش بنیان
به گزارش دانشگاه فارسی، در دنیای امروز که همکاری گروهی نقش پررنگ تری در موفقیت سازمان ها دارد، انتخاب روش مناسب برای مدیریت تیم ها به یکی از دغدغه های اصلی تبدیل گشته است. یکی از نگاههای جدید در این حوزه، مشارکت همه اعضا در فرایند رهبری است.
به گزارش دانشگاه فارسی به نقل از ایسنا، رهبری به زبان ساده یعنی تأثیرگذاری بر دیگران برای رسیدن به اهداف مشخص. تا مدت ها تصور می شد که این وظیفه فقط بر عهده یک نفر بعنوان رئیس یا مدیر تیم است؛ اما در سالهای اخیر، نگاه جدیدی به این مورد شکل گرفته است. در این نگاه، رهبری صرفا از بالا به پایین نیست و لزوماً از موقعیت شغلی فرد ناشی نمی گردد. بلکه رهبری می تواند از درون تیم و توسط اعضایی شکل بگیرد که به علت تخصص، مهارت یا توانایی شان، در لحظات خاص هدایت تیم را به دست می گیرند. این دیدگاه سبب شده تا مفاهیمی مثل «رهبری توزیع شده» و «رهبری اشتراکی» وارد ادبیات مدیریتی شود.
در خیلی از شرکتهای دانش بنیان، تیم ها از متخصصانی با توانایی های متنوع تشکیل شده اند. در چنین محیطی، روش های سنتی مدیریت که یک نفر از بالا همه را هدایت می کرد، دیگر جواب نمی دهند. اینجاست که مدلهای مشارکتی اهمیت پیدا می کنند؛ چون که کنترل مستقیم، مانعی برای خلاقیت و نوآوری اعضاست. به همین دلیل، رهبری اشتراکی بعنوان الگویی مطرح شده که در آن، مسئولیت هدایت بین همه اعضای تیم تقسیم می شود. در این مدل، افراد با عنایت به شرایط و تخصص شان، در مقاطع مختلف نقش رهبر را برعهده می گیرند.
در همین راستا، علی شائمی برزکی، دانشیار گروه مدیریت دانشگاه اصفهان، بهمراه دو نفر از همکاران دانشگاهی خود، پژوهشی در مورد این نوع از رهبری در تیم های دانش بنیان انجام داده اند. آنها در این پژوهش بررسی نموده اند که چه عواملی سبب موفقیت رهبری اشتراکی در تیم های کاری می شود و چه خصوصیت هایی برای اجرای بهتر آن ضروری است.
برای انجام این پژوهش، از دو روش کیفی و کمی استفاده شد. ابتدا محققان با ۱۵ نفر از متخصصان و افراد باتجربه در حوزه مدیریت تیم های دانش بنیان مصاحبه کردند. سپس، با استفاده از اطلاعات به دست آمده، یک مدل طراحی شد و بر مبنای آن، پرسش نامه ای بین ۴۹۰ نفر از اعضای ۱۰۰ تیم کاری توزیع شد و پاسخ های آنها با استفاده از نرم افزارهای آماری تحلیل شدند.
نتایج این پژوهش نشان می دهند که سه دسته عامل اهمیت بالای ی در شکل دهی رهبری اشتراکی دارند: خصوصیت های فردی اعضای تیم (مثل برونگرایی و تمایل به همکاری)، شرایط درون سازمان (مثل ساختار مدیریتی باز و حمایتی)، و شرایط بیرونی (مانند فرهنگ کاری رایج). این عوامل کمک می کنند تا مسئولیت هدایت تیم بشکل طبیعی بین اعضا توزیع شود.
در ادامه، محققان دریافتند که اجرای رهبری اشتراکی سبب نتایج مثبت در سطوح مختلف می شود. برای نمونه، اعضای تیم احساس مسئولیت بیشتری می کنند، اعتماد بین افراد بالا می رود و نوآوری در کار افزایش خواهد یافت. همچنین، این مدل سبب می شود افراد با انگیزه بیشتری در کار شرکت نمایند و احساس کنند نقش مؤثری در موفقیت تیم دارند.
یکی از نکات مهمی که در این پژوهش مشخص شد، تاثیر «فاصله اجتماعی» بر اجرای رهبری اشتراکی است. یعنی هر چه اعضای تیم احساس نزدیکی و همدلی بیشتری با هم داشته باشند، احتمال این که به صورت طبیعی نقش رهبری را بین خود تقسیم کنند بیشتر می شود. همچنین، خصوصیت هایی مثل برونگرایی و تمایل به تجربه های جدید، اجرای این مدل را آسان می کند. از طرفی، ساختارهای سازمانی منعطف و حمایت کننده، نقش مهمی در موفقیت این نوع رهبری دارند.
از یافته های دیگر این پژوهش میتوان به اهمیت وجود سیستم پاداش مناسب، فرآیندهای کاری بدون بوروکراسی دست وپاگیر، و تقویت فرهنگ گفتگو و همکاری اشاره نمود. همچنین، محققان سفارش کرده اند که در جذب اعضای تیم، به خصوصیت هایی مثل روحیه همکاری، انگیزه درونی، و تمایل به یادگیری اهمیت داده شود.
این پژوهش که نتایج آن در فصلنامه «پژوهش های مدیریت در ایران» وابسته به دانشگاه تربیت مدرس انتشار یافته اند، حکایت کننده از آن هستند که در محیط های کاری پیچیده و تخصصی امروز، فقط یک رهبر کافی نیست. بلکه تیم هایی موفق تر عمل می کنند که همه اعضا با هم مشارکت کنند، مسئولیت قبول کنند و با هم هدایت تیم را به پیش ببرند.
منبع: unifarsi.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب