نجات دو ماهواره از مدار اشتباه توسط مهندسان چینی
دانشگاه فارسی: مهندسان چینی با بهره گیری از یک روش جدید موسوم به «کمان گرانشی»( gravitational slingshot) دو ماهواره را که در مدار اشتباه گیر کرده بودند، نجات دادند.
به گزارش دانشگاه فارسی به نقل از ایسنا، در تاریخ ۱۵ مارس ۲۰۲۴(۲۵ اسفند ۱۴۰۲)، چین دو ماهواره را بر روی موشک «یوان ژنگ-۱اس»(Yuanzheng-1S) که بر روی موشک دیگری موسوم به «لانگ مارچ-۲سی»(Long March-2C) نصب شده بود، پرتاب کرد، اما این پرتاب در رساندن ماهواره ها به مدار مورد نظرشان موفق نبود.
بالاتر از یک ماه کوشش برای نجات این ماهواره ها ادامه یافت، برای اینکه مهندسان چینی اهتمام در یافتن چاره ای داشتند که بتوانند ماهواره ها را از مدار خارج کنند تا در جو بسوزند.
به نقل از ال اس، حال این ماهواره ها بعد از یک عملیات نجات ۱۲۳ روزه با بهره گیری از روش جدید «کمان گرانشی» نجات یافتند.
مهندسان چینی از نیروی گرانش زمین، ماه و خورشید برای هدایت ماهواره ها به مدارهای مناسب خود استفاده کردند. کوشش های آنها ماموریت ماهواره ای را نجات داد و مانوری را نشان داد که می تواند برای مسیریابی در اعماق فضا، انقلابی بوجود آورد. این ماموریت همین طور فناوری پیشرفته مداخله گر را برجسته کرد.
این نقص در پرتاب، تیم های «مرکز فناوری و مهندسی برای بهره برداری از فضا»(CSU) را شگفت زده کرد. کمی بعد از آن، تیمی از مهندسان وضعیت دو ماهواره را که بسیار نزدیک تر از حد برنامه ریزی شده به زمین بودند و خارج از کنترل درحال چرخش بودند را شناسایی نمودند. ماهواره ها در طول پرتاب ناموفق تا حدی لطمه دیده بودند و نمی توانستند نور خورشید را به اندازه کافی برای انجام یک مانور ترمیمی جذب نمایند.
خوشبختانه مهندسان در نهایت چاره ای را پیدا کردند. «ژانگ هائو»( Zhang Hao)، محقق «دانشگاه ایالتی جنوبی»( CSU) در چین که تیمش این عملیات نجات را بر عهده داشت، اظهار داشت: این نخستین ماموریت پرتابی بود که من تماشا کردم و در ابتدا به نقص پرتاب فکر نکردم. اگر ماهواره ها نابود می شدند، سال ها تلاشی که صرف کرده بودیم و پولی که در این ماموریت سرمایه گذاری شده بود، هدر می رفت.
وی ادامه داد: همین طور این مسئله یک ضربه روحی برای تیم بود که خوشبختانه این گونه نشد. ما به دو تیم تقسیم شدیم. یک تیم ازراه دور، موتورهای رانشگر ماهواره ها را کنترل کرد تا سرعت چرخش را کم کند. تیم دیگر، بهترین مسیر را برای حرکت ماهواره ها به مسیر اصلی محاسبه کرد.
این دو ماهواره موسوم به «DRO-A» و «DRO-B» به فضاپیمای «DRO-L» که قبلاً پرتاب شده بود، پیوستند تا یک مجموعه را تشکیل دهند که خدمات مسیریابی را برای فضاپیماها ارایه کنند. طبق اظهارات «مائو شین یوان»( Mao Xinyuan) یکی دیگر از پژوهشگران، این ماهواره ها به کنترل کنندگان زمینی قابلیت یافتن یک فضاپیما ظرف سه ساعت را می دهد.
این کاهش قابل توجهی در مدت زمان یافتن فضاپیماها، نسبت به مدت زمان دو تا سه روزه است. «مائو» همین طور ادعا می کند که این ابتکار به آنها اجازه می دهد تا فضاپیماهای بدون سرنشین را هدایت کنند و امکان خلبانی خودکار را فراهم آورند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب