در نشست بین دانشگاه علامه طباطبایی با دانشگاه زبان و فرهنگ پكن مطرح شد:
چین فرهنگی بیش از چین تجاری نیازمند توجه است
روابط تجاری بین ایران و چین موضوع تازه ای نیست و همیشه از سالیان دور این بعد روابط با وجود «جاده ابریشم» كه با گذر از ایران به اروپا می رسید، بر تعاملات دو ملت غالب بود، اما در سال های اخیر به سبب افزایش حجم مبادلات تجاری دو كشور، ابعاد فرهنگی جامعه چین تا حد زیادی برای ایرانیان ناشناخته مانده است.
پس از انعقاد تفاهم نامه همکاری بین دو دانشگاه علامه طباطبائی و دانشگاه زبان و فرهنگ چین، اولین نشست علمی مشترک و آن لاین بین دو دانشگاه علامه طباطبائی تهران و دانشگاه زبان و فرهنگ پکن با همکاری رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران در پکن انجام شد.
در این جلسه که با مشارکت شمار شایان توجهی از استادان و دانشجویان و پژوهشگران ایرانی و چینی انجام شد ۶ تن از استادان برجسته ایرانی و چینی به ارائه سخنرانی پرداختند. گزارش پیش رو شرحی از اظهارات «هوانگ ژویوئه» استاد دانشگاه فرهنگ و زبان پکن و رئیس مرکز «چین شناسی» این دانشگاه، «محسن شریعتی نیا» استاد دانشگاه شهید بهشتی و «شو بائوفنگ» پژوهشگر مرکز ایران شناسی دانشگاه فرهنگ و زبان پکن در این جلسه است.
سنت دو هزار ساله ترجمه میان ایران و چین
«هوانگ ژویوئه» استاد دانشگاه فرهنگ و زبان پکن ابتدا به دو نکته مهم در روابط فرهنگی میان دو کشور ایران و چین اشاره نمود و اظهار داشت: هر زمان صحبت از روابط دو کشور می شود، همیشه بر این دو نکته تاکید خواهد شد. اول این که دو کشور در دو هزار سال پیش به بالاترین درجه از تمدن رسیده بودند و دوم این که تبادلات و تماسهای میان این دو کشور از قدمت طولانی برخوردار بوده است.
وی در ادامه سخنان خود از شاهزاده ای ایرانی به نام «آن شی گائو» سخن اظهار داشت که در سال ۱۴۸ قبل از میلاد، برای اولین بار یکی از متون بودایی را به زبان چینی ترجمه کرد و به صورتی بعنوان اولین پیشکسوت ترجمه متون مذهبی میان دو کشور، سنگ بنایی را در روابط فرهنگی دو کشور بنیان نهاد.
رئیس مرکز چین شناسی دانشگاه زبان و فرهنگ پکن ضمن معرفی چین شناسان جوانی که با دانشگاه زبان و فرهنگ پکن همکاری دارند، همچون خانم «میرزانیا»، «دستان» و «پورنجفی»، کوشش های باارزش این پژوهشگران جوان را زمینه ساز تقویت هرچه بیشتر روابط فرهنگی میان دو کشور عنوان نمود.
هوانگ در ادامه زبان فارسی و ایران شناسی را بخش مهمی از پژوهش های آسیای غربی و آسیای میانه در چین معرفی نمود و اظهار داشت: فصلنامه تازه تأسیس شرق شناسی در دانشکده «یک کمربند، یک جاده» این دانشگاه آماده پذیرش مقالات و پژوهش های استادان ایرانی است».
وی در انتهای سخنان خود ضمن ابراز امیدواری از ادامه روابط فرهنگی و دانشگاهی ایران و چین در دوران شیوع بیماری کرونا، از ایرانیانی که در جریان شدت گرفتن این ویروس پشتیبان چین بودند و همین طور پیام های محبت آمیز و ادیبانه سفیر ایران در چین که در رسانه های مجازی این کشور بعنوان جمله های طلایی عالی از آن یاد شد، قدردانی کرد.
چین فرهنگی، ایران فرهنگی
«محسن شریعتی نیا» عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی در این جلسه علمی بطور خلاصه به چند نکته در روابط فرهنگی دو کشور اشاره نمود. نخست این که رابطه ایران و چین یک رابطه دولت محور است و تابحال جوامع دو کشور ارتباط چندانی باهم نداشته اند.
وی در این خصوص اظهار داشت: «در جامعه ایران فعلی، تصاویر مختلفی وجود دارد اما تصویر مسلط، تصویر «اقتصادی» چین است به این علت که چین بزرگ ترین شریک اقتصادی ایران است. دومین تصویر، تصویر «چین جهانی» است. اما «چین فرهنگی» در جامعه ایرانی تقریباً ناشناخته است.» بدین سبب برای متوازن سازی تصاویر چین در جامعه ایرانی، تمرکز بر تصویر «چین فرهنگی» الزامی است.
ازنظر این استاد دانشگاه ایران، تصویر ایران نیز در جامعه چین، بیشتر کشوری ژئوپلیتیک است تا فرهنگی و علت این امر را می توان در نوع رویارویی و برخورد ایران با آمریکا جستجو کرد.
«شریعتی نیا» در ادامه سخنان خود ضمن اشاره به گذشته روابط فرهنگی دو کشور اضافه کرد: ایرانیان درگذشته بیشتر از امروز با فرهنگ چین آشنا بودند و در شعر و زبان شاعران ایران، بیشتر «چین فرهنگی» کلاسیک شناخته شده است. بنا بر این چین در متون شاعران ایران نماد دانایی و زیبایی است و به طورکلی تصویر مثبتی از چین ارائه شده است و البته «سعدی» در همان زمان تصویر «چین تجاری» را هم عرضه نموده است.
وی گفت: «چین فرهنگی» در ایران، بواسطه راه ابریشم شناخته شده و با تجارت در پیوند بوده است. چون چین و ایران، از گذشته های دور با یکدیگر تجارت می کردند و هیچ رابطه منفی میان دو کشور وجود نداشته است. بعد از زوال جهانشاهی های دو کشور، در ایران بعد از انقلاب مشروطه در سال ۱۹۰۶ و در چین در سال ۱۹۱۹، تصویر فرهنگی از چین در ایران متوقف شده و در سال های اخیر که رابطه دو کشور تحت تاثیر عامل اقتصاد بوده است، تصویر فرهنگی به حاشیه رانده شده است»
ازنظر شریعتی نیا، مهم ترین کاری که در شرایط کنونی باید برای تقویت روابط فرهنگی دو کشور صورت گیرد، کشاندن تصویر فرهنگی هر دو کشور از حاشیه به متن است و بدون این کار، این رابطه نامتوازن و تحت سلطه اقتصاد باقی می ماند و دو کشور از مسیر عقل ابزاری و مسیر هزینه -فایده با یکدیگر تعامل می کنند.
وی نقطه آغاز تقویت این تصویر را انتشار متون کلاسیک به زبان دو کشور دانست و اضافه کرد: اگر این تصویر فرهنگی از حاشیه به متن آورده شود، بنیان اجتماعی روابط فرهنگی دو کشور تقویت می شود. چونکه یکی از نقاط ضعف روابط دو کشور، ضعف بنیان اجتماعی به معنای ارتباط و پشتیبانی جوامع دو کشور از یکدیگر است که در روابط خارجی دو کشور هم بسیار تأثیرگذار خواهد بود.
این استاد ایرانی، چین را در زمره کشورهایی معرفی نمود که هیچ خاطره منفی تعدادی از آن در بین ایرانیان وجود ندارد، بدین سبب زمینه تقویت تصویر فرهنگی بطور خاص توسط جامعه دانشگاهی وجود دارد.
شریعتی نیا معتقد است: «ما نیاز داریم تا بنیان اجتماعی رابطه فرهنگی دو کشور را تقویت کرده و تصویر چین فرهنگی و ایران فرهنگی را در روابط دو کشور از حاشیه به متن بیاوریم».
نقش چین و ایران در سرنوشت مشترک بشر
«شو بائوفنگ» سومین سخنران این جلسه از اساتید و پژوهشگران مرکز ایران شناسی دانشگاه زبان و فرهنگ پکن بود که در ابتدای سخنان خود، ایران و چین را در زمره کشورهایی معرفی نمود که بواسطه تمدن های باستانی خود، نقش و جایگاه ویژه ای در تاریخ توسعه بشریت داشته اند.
وی از سه بعد مهم در تبادلات فرهنگی ایران و چین در قالب ابتکار «کمربند و راه» سخن گفت.
«شو» بعد نخست، یعنی تاریخ و تمدن، ضمن تاکید بر قدمت دوهزارساله تعاملات فرهنگی ایران و چین، به شرح مختصری درباره چگونگی شکل گیری این روابط و همین طور وجه تسمیه عبارت Sinology یا «چین شناسی» که بیان کننده قدمت و عمق روابط تاریخی دو کشور است پرداخت.
در بعد دوم، یا بعد «توسعه» و مسائل موجود، وی ضمن تاکید بر جایگاه حیاتی و پر اهمیت ایران در جاده ابریشم و روابط اقتصادی دو کشور در سال های اخیر، بر ضرورت درک و شناخت بیشتر از وجوه فرهنگی ایران و چین تاکید کرد.
از دید این استاد دانشگاه پکن، تشکیل «انستیتوها» و «مراکز مطالعاتی آموزشی» مشترک میان دو کشور، ایجاد بستری پایدار برای تبادلات دانشگاهی و فراهم آوردن یک سازوکار گفتمانی برای آشنایی استادان دو کشور با میراث فرهنگی و تاریخی و ادبی یکدیگر، می تواند ازجمله اقدامات ضروری برای توسعه روابط فرهنگی ایران و چین باشد.
«شو» همین طور چاپ مجدد کتاب های کلاسیک فارسی به چینی در سال های اخیر در چین و بازگشایی مرکز مطالعات چین در دانشگاه علامه طباطبائی را از اقدامات مهم دو کشور در امتداد تقویت روابط و تعاملات فرهنگی دوجانبه توصیف کرد.
وی در آخر با تشریح بعد سوم در روابط دو کشور تحت عنوان "آینده، احساسات و انگیزش ها"، ضمن اشاره به احساس اعتماد عمیق و روابط صلح طلبانه دیرینه میان دو تمدن ایران و چین و تاکید بر التزام کشور چین به اصل «همکاری و همدلی برای ساختن سرنوشت مشترک بشریت»، گنجینه های فرهنگی دو کشور را ابزاری برای تعالی ذهنی و ساخت اندیشه بشری توصیف کرد.
از نظر این پژوهشگر مرکز ایران شناسی دانشگاه زبان و فرهنگ پکن، مهم ترین هدف «همکاری و همدلی برای ساختن سرنوشت مشترک بشریت» و کنترل سرنوشت جهان به صورت مشترک توسط همه کشورهاست و برای این هدف لازم است مقررات بین المللی به صورت مشترک توسط همه کشورها نوشته شوند؛ امور جهانی به صورت مشترک اداره شده و نتایج توسعه برای همه کشورها به اشتراک گذاشته شود تا همه از آن بهره مند شوند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب